Ooit had ik het plan om te emigreren naar Australië. Ik kwam net van school en had geen idee wat ik zou gaan doen. Toen ik een advertentie tegenkwam waarin een voorlichtingsbijeenkomst in hotel Krasnapolsky (dat moet je een Amerikaan eens laten uitspreken) werd aangekondigd besloot ik daar eens te gaan luisteren. Het werd een desillusie. Ze zaten daar helemaal niet te wachten op mensen met een MEAO opleiding. Loodgieters en timmerlieden hadden ze nodig, mensen die een écht vak geleerd hadden. Tja, en dat had ik niet. Gelukkig vond ik niet veel later een leuke job en het is allemaal toch wel goed gekomen.

Ik had het vroeger op school al, zelfs zo erg dat ik mijn plek aan het raam moest ruilen voor eentje aan de gangkant van de klas. Ja, ik was snel afgeleid. Uren kon ik uit het raam kijken en had dan geen idee waar de les over ging. Buiten was zoveel interessanter dan binnen en zelfs een leeg schoolplein gaf me meer inspiratie dan het schoolbord. Digibord heet dat tegenwoordig. Daar schrijf je niet met krijtjes op maar dat gebeurt vanuit de computer. Schrijven is ook zoiets. Kinderen kunnen bijna niet meer schrijven las ik, omdat ze alles intikken op hun laptop.

Het zal rond 2011 geweest zijn dat ik door Hans Blokzijl werd uitgenodigd om de opening van zijn vernieuwde privé Volvomuseum Swedish Collection bij te wonen. Binnen de hekken van zijn boomkwekerij in Baarn had hij een deel van een grote schuur vrijgemaakt om, verdeeld over 2 etages zijn verzameling van toen zo’n 80 bijzondere Volvo’s te stallen.

Toen het Coronavirus de kop op stak en Nederland in lockdown ging besloten we de contacten zo veel mogelijk te mijden en in plaats van de supermarkt te bezoeken, de boodschappen te laten brengen.

Ik denk dat Iedereen wel zo’n plek in huis heeft. Je zet er spullen ‘even’ weg omdat je eigenlijk op dat moment niet weet waar je er mee naartoe moet. Wij hebben daarvoor de zolder. Bereikbaar met zo’n uitschuifbare houten trap. Volgens mij genoemd naar de vliering en/of zolder, de vlizotrap dus.

Vandaag viel me onder het rijden ineens op dat mijn V70 nog niet eens 175.000 kilometer heeft gereden. In het verleden zou ik dat een oude auto hebben gevonden en had ik ‘m al lang ingeruild voor iets nieuws. Maar sinds ik de berichten op Volvo-forum lees heb ik geleerd dat het leven van een Volvo eigenlijk pas bij 200.000 kilometer begint en sommigen reppen zelf pas over een échte Volvo als hij de 3 ton gehaald heeft. En dat dat geen uitzondering is merk ik in mijn webshop. Daar zijn stickers te koop die Volvorijders trots op de achterruit plakken als er weer een mijlpaal gehaald is en er gaat er toch elke maand wel eentje met een half miljoen kilometers of meer op de post.

Al wat langer stel ik vast dat het lijf niet meer zo gecharmeerd is van het instappen in de V70.Waar ik vroeger als een jonge hond de auto in dook gaat dat tegenwoordig noodgedwongen wat bedachtzamer. Ja, je wordt ouder pappa.